Καρφί είναι ο λόγος· λιθάρι αφημένο στην άμμο.
Η σφίγγα απλώνει το χέρι
στον ποντοπόρο εραστή του δικαίου. Χαμογελά.
Απ’ τη σιωπή της κρεμιούνται οι λέξεις.
Σφιγμένα τα χείλη που λένε πολλά·
σαν τα διαβάζεις κοιτάς μες τα μάτια.
Το ανείπωτο,
λουλούδι που ανθίζει τη νύχτα.
Τότες που όλα σωπαίνουν
και ο θάνατος βγαίνει σεργιάνι.
Κάθε αυγή το αρπάζει στα δόντια της
λίγο πριν την τυφλώσει ο ήλιος… Το ακούς;
Σπαράζει στο φως τη χαμένη ελπίδα του
ν΄ ακουστεί, να φανεί, να προβάλλει
σε ήχου μετάλλαξη. Έκλεισε.
Τούτο στο στόμα, πάλι δεν είπε
ό,τι γνωρίζουν μόνο οι βράχοι.
« Το δίκιο στα χέρια ανθρώπων κωφεύει·
τη σμίλη του χρόνου κάνανε Θέμιδα». Ευαγγελία
( Βραβείο Δελφικών Αγώνων Ποίησης από την Π. Ε. Λ. )
Ζυμωμένη η ζωή μου με το άδικο από τα γεννοφάσκια της. Και όμως χρειάστηκε να περάσω σαράντα σαν τα κύματα χρόνια της, για να 'βγει από τα χέρια μου αυτό το τραγούδι.
Από τα χέρια και πάλι... όχι από το στόμα. Και ας ξέρω πως τούτος ο κόσμος χωράει μες την παλάμη μου· για έναν άλλο πλανεύομαι. (Από τον κύκλο ποιημάτων "Η κυρά των φεγγαριών")