Πού να σηκώσω τα μάτια μου σήμερα; Θυμίζουν φωτιά.
Που η ομορφιά που ανακούφιζε ψυχές και βλέμματα;
Πού τα βουνά, που οι στάχτες τους ντύσαν τον κόσμο μας;
Και πού η ανάσα, σε έναν αέρα εμπόλεμο;
Θλίψη διαβαίνει τους δρόμους και απόγνωση.
Δεν έκλαψα ακόμα καρδιά μου, σαν να μη μπορώ.
Δύο τζιτζίκια επιμένουνε,
παρηγορώντας με το Καλοκαίρι τους.
Μπορείς βροχή να ξεπλύνεις το γκρι της απώλειας;
Αν μπορείς, να σ' αφήσω να έρθεις, να σε καρτερέσω.
Να αλλάξεις το γκρι με το πράσινο,
και ό,τι ρημάχτηκε να το ξεχάσω.
Μάτια που σκύβουν, σηκώνουνε πόνο.
Κλάψε μαζί τους βροχή, για να ξαλαφρώσουν.
Ρίξε Ουρανό μες τη γη,
για όσους δεν έχουνε τώρα μια στέγη.
Comments