Δώδεκα χρονών ακούμπαγα κρυφά τους στίχους μου στο χαρτί γιατί εκεί χαράζονταν ο κόσμος πιο όμορφος. Γιατί με έναν τρόπο μαγικό, αυτή η μετάβαση από το μέσα μου στο έξω, ήταν και είναι πάντα μια λυτρωτική διαδικασία ανύψωσης. Καταλήγει στο Φως, ακόμα κι αν αρχίζει από το Σκοτάδι.

Η ποίησή μου έχει ψήγματα ελπίδας ακόμα και στο τέλος. Τη συναντώ στα ταξίδια μου, στα «μέσα» και στα «έξω», σαν επισκέπτη που δεν έρχεται ποτέ με το ζόρι. Μόνο αυθόρμητα και εκεί ακριβώς που χρειάζεται. Φέρνει μηνύματα ψυχής που αποκαλύπτουν ένα ακόμα μέρος της αλήθειας μας - αυτής που είμαστε έτοιμοι

να ακούσουμε. Κάθε φορά για μία νέα συνειδητο-ποίηση! Το ίδιο κάνει και στην 7χορδη Σπείρα... Είναι μέσα στις λέξεις που δυναμώνουν, ισορροπούν, υπενθυμίζουν και επαναφέρουν τους ανθρώπους στο κέντρο τους.