Ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου επάνω στο coaching ψυχοσωματικών συμπτωμάτων, μου έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο γιατί τα τελευταία χρόνια διάλεξα τον χορό ως μέσον ανακούφισης. Αρχικά επειδή μέσα στον χορό γίνομαι ένα με την ψυχή μου, και έπειτα γιατί παρουσίαζα και εγώ τέτοια συμπτώματα, που με τον χορό τα ελευθέρωνα. Γιατί ο χορός είναι πολλά περισσότερα από αυτό που φαίνεται πως είναι... και γιατί ο καθένας μας είναι ένας εν δυνάμει χορευτής ο οποίος φέρει μέσα του τον ρυθμό, τη μαγεία και το τελετουργικό για την εκδήλωση της δικής του ψυχής.
Η ζωή μου ως εδώ δεν ήταν εύκολη. Την ξεπούλησα σε κάποια "πρέπει", που τα πίστεψα από άγνοια. Το αποτέλεσμα, ήταν αυτά που ονομάζουμε ψυχοσωματικά συμπτώματα - παράγωγα μιας φορτωμένης συνείδησης με δυσανάλογα βάρη, ευθύνες, φόβους και ενοχές, - τα οποία μας καθιστούν ανίκανους για δράση και ευχαρίστηση. Πόνεσα πολύ ώσπου να βρω χαρά εσωτερική, και ο πόνος μου αυτός παίρνει αξία, διευκολύνοντας άλλους να βρίσκουν πιο εύκολα τον δρόμο τους. Κάποιοι να αναθαρρήσουν και να λεν: "Αφού μπόρεσες εσύ, μπορώ και εγώ." Να μετακινούμαστε έτσι μαζί, σε όλο πιο φωτεινά μονοπάτια συνείδησης και ομορφιάς. Προς την ψυχή και την έκφραση της αλήθειας της. Της αλήθειας που βγαίνει βαθιά μέσα από το σώμα μας σαν κίνηση και λόγος, φωνή, κοίταγμα και σιωπή, ακρόαση και "ευχαριστώ", με νόημα που ομορφαίνει τον κόσμο μας.
Για αυτή την μετακίνηση διαλέγω τον χορό. Έναν χορό δημιουργικό και αυθόρμητο κάθε στιγμή, που με ελευθερώνει και μου επιτρέπει να είμαι
ο εαυτός μου, για να επιτρέπω και εγώ σε εμένα να είμαι αυτή που είμαι. Είναι τελετουργία, κάθαρση, η καθημερινή μου ανανέωση. Σαν αγκαλιά αρκετά απαλή, ευγενική και προστατευτική, όπου νιώθω την πληρότητα, γεύομαι ελευθερία και ανασαίνω. Στηρίζει την μετακίνησή μου μες στις αλλαγές, αποκαθιστώντας την χαρά και την σταθερότητα. Γιατί είναι η σχέση που τα όρια υπογράφουν αρμονία, σιωπηρά και αυτεπάγγελτα. Δεν νοείται αλλιώς χορός! Ιδίως όταν παρτενέρ είναι ο εαυτός μας...
Στην απελευθέρωση της κίνησης, το σώμα απεγκλωβίζεται από στάσεις περιοριστικές, όπως και σκέψεις ανώφελες, ώστε το πνεύμα μας ρέει και γειώνεται εύκολα, χαρούμενα, ευσυνείδητα όπως ταιριάζει στο πνεύμα.
Χωρίς επιταγές, χρόνους και βήματα που καθορίζονται από τους άλλους.
Γιατί χορός και χαρά έχουν την ίδια αρχή και στήριξη: την ζωή που ρέει.
Γιατί είναι ο δρόμος που η φροντίδα του άλλου περνάει και μέσα από την φροντίδα του εαυτού. Άτομο που δεν είναι στο κέντρο του-δεν ισορροπεί στην θέση του άνετα,-δεν μπορεί να συνοδεύσει στον χορό και στην χαρά κανέναν. Γιατί ο χορός είναι ένας τόπος κοινός, για συναντήσεις με χάρη.
Και τελικά, για όλους τους λόγους που είπα εδώ, μα και για όσους θα πω συνεχίζοντας, επιλέγω ξανά και ξανά καθημερινά τον χορό.
Χαμογελώ δε με αυτό το ρητό που με εκφράζει: «Ποτέ μην περπατάς, αν μπορείς να χορέψεις.»
(Από τη γιαγιά του Marsall Rosenenberg, του ιδρυτή της Μη Βίαιης Επικοινωνίας.)