Δυο γιασεμιά που ξέφυγαν απ' το περίγραμμα του φράχτη απόψε,
φέραν στη μύτη σου άρωμα ξεχασμένο, και του καιρού την αλλαγή.
Κλιματική τη βάφτισαν λες, μα μία λέξη δεν τη χωράει ασέβεια αιώνων.
Ποιοι το θυμήθηκαν πως με πατούν, πριν έρθει του πόνου το ξύπνημα;
Κι εσύ, με το άρωμα αυτό, συναισθήματα απόψε θυμήθηκες...
Δύο που ξέφυγαν, και όλα στα έφεραν, ασυμμάζευτα.
Άστα! Δίχως φράχτες και πέργκολες - σαν τα μαλλιά σου - ξεχτένιστα.
Αέρας τα φύσηξε στον ρου του καιρού, και έπαψες πια να τα θάβεις.
(Από την ποιητική συλλογή μου, "Όταν μιλάει η Γη")