Παρηγοριά μέσω της συμπόνιας και της θεραπευτικής εγγύτητας

Παραθέτω αυτή την εμπειρία συμπόνιας και στήριξης, για εκείνα τα άτομα που βιώνουν την απώλεια αγαπημένων τους. Τα σοφά λόγια παρηγοριάς από το δάσκαλό μας Μάρτιν Μπρόφμαν στη Βιόλα, που έστειλε το άρθρο, είναι αλήθειες που μετατρέπουν την απώλεια σε χαρά και που θυμίζουν πράγματα πολύ σημαντικά σε όλους μας.

"Όλοι βιώνουν στιγμές στη ζωή τους που αισθάνονται αβοήθητοι ή αδύναμοι και χρειάζονται παρηγοριά ή συμπόνια. Αυτές τις ονομάζω σκοτεινές μέρες ή, στην καλύτερη περίπτωση, ώρες μοναξιάς.

Σε αυτές τις στιγμές διακρίνουμε τους φίλους από τους απλούς γνωστούς.

Ο Μάρτιν Μπρόφμαν με είχε παρηγορησει με μεγάλη αγάπη σε μια τέτοια περίοδο.

Όταν ο πατέρας μου πέθανε, ήμουν απείρως λυπημένη.

Εξεπλάγην και εγώ η ίδια με το πόσο πολύ ο θάνατός του, παρόλο που ήταν ηλικιωμένος, με είχε βυθίσει σε βαθιά δυστυχία και με είχε αποσταθεροποιήσει.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, ήμουν στο σπίτι του Μάρτιν για μια συνάντηση των εκπαιδευτών του Ιδρύματος. Κάθισε δίπλα μου και με ρώτησε πώς τα πάω. Με συμπόνια, μου έκανε μερικές στοργικές ερωτήσεις και έπειτα με ρώτησε αποφασιστικά: «Νιώθεις ότι θέλεις ακόμα να δείξεις στον πατέρα σου πόσο τον αγαπούσες δείχνοντάς του πόσο υποφέρεις; Δεν νομίζω ότι θα χαιρόταν να σε βλέπει να υποφέρεις. Δείξε του πόσο χαρούμενη είσαι με την αγάπη που σας ενώνει ακόμα και μετά θάνατον και εκείνος θα σου την ανταποδώσει. Η ψυχή του είναι ακόμα μαζί σου».

Στην αρχή, ένιωσα κάποια αντίσταση σε αυτήν τη δήλωση. Αλλά διαισθητικά ήξερα ότι υπήρχε μια βαθιά αλήθεια πίσω από αυτήν. Κι έπειτα ένιωσα μέσα μου πόσο δίκιο είχε ο Μάρτιν. Ήξερα ότι υπάρχουν λαοί που διοργανώνουν μια γιορτή όταν κάποιος πεθαίνει και που έχουν μια πολύ διαφορετική αντίληψη για τον θάνατο από ότι εμείς στον πολιτισμό μας.

Ο Μάρτιν πήρε τότε το χέρι μου και ζήτησε από όλους τους παρόντες στη συνάντηση να σχηματίσουν έναν ενεργειακό κύκλο κρατώντας τα χέρια και στέλνοντας στον πατέρα μου αγάπη και θεραπευτική ενέργεια για το πνευματικό του ταξίδι, ώστε να μπορέσει να φύγει εν ειρήνη.

Το να μοιραστώ αυτή την εμπειρία με όλους αυτούς τους θεραπευτές και φίλους με άγγιξε βαθιά, και μπόρεσα πιο εύκολα να μετατρέψω την απώλεια του πατέρα μου σε χαρά για τη βαθιά αγάπη που μας έδενε μαζί. Στις δύσκολες στιγμές, νιώθω την παρηγορητική του παρουσία κοντά μου και το στοργικό, δυνατό του χέρι μέσα στο δικό μου, όπως ακριβώς ένιωθα το χέρι του Μάρτιν δίπλα μου.

Η ζωή και ο θάνατος είναι στενά συνδεδεμένοι και όλα βρίσκονται σε διαρκή μεταμόρφωση.

Το μόνο πράγμα για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι όλα αλλάζουν συνεχώς. Αυτή είναι η μόνη σταθερά για την οποία μπορούμε να είμαστε σίγουροι.

Τίποτα δεν είναι αιώνιο και η διαδικασία του γίγνεσθαι και του εξαφανίζεσθαι συνεχίζεται ατελείωτα.

Το να εμπιστεύεσαι αυτήν τη διαδικασία και να αναγνωρίζεις τη δύναμή της, σου δίνει αυτοπεποίθηση και δύναμη να αποδέχεσαι τις δύσκολες στιγμές με αγάπη και ως μέρος της διαδικασίας. Είμαι πολύ χαρούμενη που μπόρεσα να μάθω αυτές τις ενέργειες θεραπείας και αγάπης από τον Μάρτιν και τις μεταδίδω με χαρά και σε άλλους.

Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται αυτή τη στιγμή μόνοι πίσω από τις οθόνες τους. Πιστεύω ότι τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την άμεση επαφή. Μπορεί επίσης να είναι πολύ χρήσιμο για εσάς να αισθανθείτε και να αλληλεπιδράσετε με μια θεραπευτική και συμπονετική παρουσία."

Βιόλα (Εκπαιδεύτρια στο Σύστημα Καθρέφτης του Σώματος)

(Άρθρο από το Ίδρυμα Brofman)