Καλοκαίρι που ξάπλωσε πάνω σε τζίτζικα·
μα χίλια κοράλλια ανυπόταχτη η σκέψη,
φτιάχνει φτερά για ν΄ ανέβει στο άπειρο.
Μην αφήνεις την ώρα σου ανεκμετάλλευτη,
θα πέσει ο χρόνος της να σε πλακώσει!
-γαυγίζει η μάνα που έχτισα σε μία πλάνη.
Τα χέρια σε στάση Χριστού ανοιγμένα·
σαν έρωτας μοιάζει ένα αστέρι ακατοίκητο.
Ο πόνος στην πλάτη μου λέει "προσπάθησες".
Η μέρα θα γείρει σε άλλη μια νύχτα
κι εγώ που τα λόγια μου πάλι τα κέρασα,
θα κρύψω μια στάλα γιορτής για αντάρτες.