Σε συνέχεια του άρθρου μου "Ή τώρα ή ποτέ", με αφορμή την ανάγκη μου για ακεραιότητα και εντιμότητα, θυμήθηκα καθόλου τυχαία αυτό το ποίημα που θα δεις παρακάτω, γραμμένο από μένα δέκα χρόνια πριν. Τότε που βίωνα αυτή την αίσθηση πως πάλι είχα "πέσει στη λούμπα" την οποία αναφέρω στο άρθρο, γιατί είχα περάσει μία πολύτιμη φλούδα.
Στη φλούδα της γης
Μπήκα στην τρύπα του σκουληκιού, τάχα να δω το πώς είναι.
Ντροπή σε επανάληψη. Ξανά με τα ίδια.
Δεν την ενστερνίστηκα, και ευτυχώς, μα είδα έναν κόσμο αλλιώς.
Που τον θυμήθηκα και ας αντιστάθηκα.
Δίχως ήλιο και φως, διάδρομοι έλεγα...
Ίδιοι όμως παντού. Καμία εξέγερση, κι όλα υπόγεια.
Χαλάσματα μόνο και αναβρασμός.
Πάνω και έξω από τη φλούδα της γης, για κείνο δεν έχει ασφάλεια.
Ανασκάβει το χώμα για καινούρια ζωή ή νομίζει πως κρύβεται;
Έτσι ισορροπεί το σκοτάδι; Δεν ξέρω τίποτα.
Μπήκα στην τρύπα και είδα δυο κόσμους που εφάπτονται.
Ο πάνω κι ο κάτω με μία φλούδα ανάμεσα.
......................................................................................................................
(Είναι στη συλλογή ποιημάτων μου "Όταν μιλάει η γη.")
コメント