Γιομίσαμε τις ρούγες με ανεμομαζώματα. Τα παιδιά μας δεν θέλουνε πια να παίξουν κρυφτό. Κρύβουν ό,τι απόμεινε πίσω από μία οθόνη. Μην κοιτάς τι κοιτούν, τι "βλέπουν" να ψάχνεις. Το ίδιο και με μας· το ίδιο αγιάζι. Πίσω απ' την εικόνα οι λέξεις - οι ανείπωτες - και η στοργή που γυρεύουμε... όπως κι εκείνα.
Μία παλιά ατμομηχανή
είναι το τραίνο που νομίζεις πως έχασες.
Κουράστηκε απλά να παραδίδει τους χτύπους του.
Είναι βλέπεις και η οθόνη στη μέση...
ξεγελά τις καρδιές που δεν ξέρουνε πόλεμο,
τις άμαθες όμως και στην ειρήνη.
Σαν τα παιδιά μας και πάλι, που τους μεγάλους καμώνονται, πιασμένα από μία ιδέα. Δεν μεγαλώσαμε ακόμα σου λέω, για να την γιορτάσουμε. Να δούμε αυτό το "μεγάλο "παιγνίδι. Ευαγγελία