Πέρα από τα πέλαγα υπάρχει το μυστικό του μαγεμένου δάσους. Άμα περάσεις την πύλη του, αρχίζεις να λες την αλήθεια ολόκληρη. Και δεν υπάρχει ποτέ γυρισμός!
Λίγοι περνούν από κει, μα συνήθως δεν ξέρουν γιατί τους μαγεύει... Ύστερα που το μαθαίνουν, δαγκώνουν τη γλώσσα τους· να μη λανθάνει.
Το δάσος μας λένε, το έφτιαξαν μάγισσες. Καθεμιά τους και ένα δέντρο. Κανένα δε μοιάζει με τ' άλλα! Μα όλα θα πούνε την ίδια ιστορία άμα ρωτήσεις. Θα πούνε πως κάποιος πολύ γενναίος που ξέφυγε από τον κόσμο του, κολύμπησε τόσο πολύ μία νύχτα, που έγινε μέρα!
Έβγαλε λέπια στο σώμα του· να μην κολλάει σε τίποτα, στα χέρια φτερά να διαβαίνει πιο γρήγορα. Κι ύστερα είπε "θα πάω βαθύτερα· μέχρι το χείλος της λιόπετρας. Αυτής που αλέθει τα μίση, και κάνει τα πάθη να σβήνονται· για να ζυμώνεται κάθε στιγμή με γαλήνη."
Το 'πε και το 'κανε! Κι έγινε η μέρα τεράστια, χώρεσε όλη τη νύχτα! Άπλωσε φως, και το ξέχασε τι 'τανε πια το σκοτάδι. Και ο άνθρωπος ψάρι ή πουλί, έμεινε κει να μοιράζεται βάθη και ύψη με ένα του βλέμμα. Μια σιωπή ζωντανή, με ψυχή όλο πούπουλο, ήρθαν και βρήκαν οι μάγισσες όταν τον άκουσαν από τα βάθη του σύμπαντος.
Ήβραν εκείνες τον όμοιο τους, κι έφτιαξαν δέντρα συντρόφους τους· να 'χει παρέα ο ίσκιος του, να 'χει το φως καταρράκτες. Κι ύστερα στήσαν χορό να του μάθουνε, να πάει όπου θέλει ελεύθερα. Όλα να γίνουνε κόσμος του· πραγματικότητες κι όνειρα. Και ακόμα πιο πέρα από κει, κι από το χείλος της λιόπετρας...
......................................................................................................................