Προσφεύγω

Προσφεύγω θα πει, ούτε ξέρω πού πάω·

σε ξένες πατρίδες μονάχος γυρνάω.

Με λούζει παντού η ίδια η πίκρα·

όπου κι αν πήγα εγώ δεν ανήκα.

Μόνο σ’ εκείνη που κρύβω στον κόρφο,

βαθιά στη σιωπή της, ξένος δε νιώθω.

Γεννάω παιδιά, κορμούς δίχως ρίζες

και στάζω το δάκρυ σ’ αγιάτρευτες μνήμες.

Το χέρι που μού ΄δωσαν, ψωμί δαγκωμένο

καθρέφτες τριγύρω, να βλέπω έναν ξένο.

Πατάω τα πόδια σε γη δανεισμένη

στο χώμα που άφησα, η γη μου η κλεμμένη.

Λουλούδια στον κήπο, στεφάνι στην πόρτα,

στερνά την τραγούδησα, την πένθησα πρώτα.

Ευαγγελία Σερέτη

............................................................................................

(Ποίημα για το οποίο μου απονεμήθηκε το 2ο βραβείο στο 13ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού.)