Η εντιμότητα μένει ανέγγιχτη
σαν μέσα σε άσπρο πουκάμισο
παρέας σημάδι στην αιωνιότητα·
δείχνοντας πότε να φεύγεις
από όπου μυρίζει ασφάλεια.
Κανείς δεν σε παίρνει απ' το χέρι.
Ψίχουλα αγάπης δεν κάνουν
στ΄ αλήθεια τραπέζι ζωής.
Ζητιανιά ή απαίτηση μοιάζουν.
Επαίτης, φασίστας κρυφός,
ο αδύναμος τάχα εαυτός·
που νύχτα πηδάει τις μάντρες.
Κορδώνεται σαν παπαγάλος
εκσφενδονίζοντας την αηδία.
Καμώνεται πως υποφέρει
μα δεν σιγοντάρει το φως.
Ανασαλεύει τις στάχτες·
σηκώνει βρωμιά λέει το μαύρο.