Στεριά μου είναι οι άνθρωποι·
μαζί τους βρίσκω τα βουνά
μαζί τους τα περνάω.
Μαζί θερίζω θάλασσες
μαζεύω και τη θλίψη.
Ένα τους χαμόγελο γίνεται χαρά μου.
Δεν έχει τίποτα η ζωή άμα δεν έχει άνθρωπο.
Στον άγνωστο βρίσκω φωλιά,
τον πόνο στον γνωστό μου.
Με απειλείς πως θα χαθείς πουλί ξεμωραμένο...
μα να θυμάσαι - όσο ζεις στα έγκατα του φόβου -
τον άνθρωπο λαχτάρησα μικρό παιδί στην κούνια,
γι αυτόν ακόμα είμαι δω·
αλλιώς θα είχα φύγει.
Από την ποιητική μου συλλογή "Όταν μου μιλάει η γη".