Δοκιμάζοντας εδώ και καιρό να ξεκουραστώ, σε αυτό το "πλατύσκαλο" της ζωής που λέγεται "Αποδοχή", μου φάνηκε πως συντονίστηκαν μέσα μου δύο αξίες. Σαν τη χορδή με το βέλος, η πίστη και η ελπίδα. Ως "Αποδοχή", που είναι ο στόχος, εννοώ εκείνο το πεδίο συνείδησης που δεν προϋποθέτει κατανόηση του "γιατί" είναι τα πράγματα έτσι, θέλει όμως αναγνώριση για το "πώς" είναι τα πράγματα...
Τι κάνεις Ελπίδα;
Δονήθηκε λοιπόν πρώτη η Ελπίδα, και εγώ αναρωτήθηκα... - Πόσο χρήσιμη είσαι; Θυμήθηκα τα λόγια από τον τάφο του Καζαντζάκη. "Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι ελεύθερος" μαζί με τη φράση που ακούγεται συχνά, "Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία." Μπα; Τόσο ανθεκτική είναι λοιπόν; σκέφτηκα. Και δηλαδή, πάει να πει, μόνο μετά θάνατον υπάρχει ελευθερία; Κάτι δεν μου κάθεται εδώ καλά... Στο τώρα τι; Η ελπίδα είναι απαραίτητη σαν σκοινί σωτηρίας; ή μήπως τροχοπέδη; Γιατί το ξέρουμε πια, πως όπου υπάρχει εξάρτηση, δεν έχει ελευθερία. Ούτε και αγάπη... Τι λες για αυτό Ευαγγελία;;; ρώτησα τώρα πιο δυνατά.
Διάλογος
- Και δίχως κατανόηση, δεν έχει εμπιστοσύνη! Αυτό δεν έκανες όμως μέχρι τώρα; Αν δεν κατανοούσες, δεν εμπιστευόσουν. Έτσι δεν είναι; ακούω ξάφνου μέσα μου μια φωνή αποκαλυπτική. "Και..., για ένα λεπτό παρακαλώ!" συνεχίζει. "Πώς έφτασες απ' την ελπίδα ως την αγάπη;"
-Μα, αυτό δεν είναι πάντα το ζητούμενο; Γι αυτό δεν ελπίζουμε; Για μια μορφή αγάπης, είτε τη λέμε ελευθερία, σεβασμό, αποδοχή, είτε ειρήνη, ή οτιδήποτε τέλος πάντων ζητάμε, δεν είναι αγάπη; απάντησα απορημένη.
- Για στάσου! "Ζητάμε" είπες; Δεν είναι αυτό το κλειδί, ούτε της ελευθερίας, ούτε της αγάπης, άμα το βάζεις σε άλλη πόρτα εξόν απ' τη δική σου, και περιμένεις να ανοίξει! - μίλησε πάλι "μέσα μου" η φωνή.
Τι θες να πεις; ξαφνιάστηκα και ξαναρώτησα εγώ.
Καλωσορίζοντας την Πίστη
- Θέλω να πω, μήπως θαρρείς πως η Ελπίδα είναι η χορδή; Πως ακονίζει την υπομονή ή και την κατανόησή σου; Και άμα την τεντώσεις θα φτάσει ως τα σύνορα της ύπαρξης; Πως ό,τι ζητάς και περιμένεις από άλλους, άμα ελπίζεις θα το λάβεις; Όχι, να χαρείς! Δεν είναι η χορδή, είναι ένα βέλος. Μια επιλογή. Κοίτα την καλά! Είναι ένα βέλος από τα πολλά. Έχε την στη φαρέτρα σου μαζί με τ' άλλα βέλη, αλλά θυμήσου! Μία και μόνη είναι η χορδή που έχεις για "Αποδοχή". Την ίδια που τεντώνεις και για τους άλλους στόχους σου. Το όνομά της είναι Πίστη. Μαζί της το ξέρεις, πως το "πλατύσκαλο" που βρίσκεσαι, γίνεται κήπος ολάκερος; Και ούτε χρειάζεται να χάσεις την ελπίδα σου για να είσαι ελεύθερη. Αυτά είχα να πω, και πάω.
Επ! Πού πηγαίνεις; Πες μου για τ' άλλα βέλη στη φαρέτρα μου!
- Αα... Μία άλλη φορά! Ένα ένα τα βήματα, όπως και τα σκαλιά, είπε και σώπασε χαμογελώντας.
.....................................................................................................................