"Να είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τη ζωή που σχεδιάσαμε, για να ζήσουμε τη ζωή που μας περιμένει." ~Τζόζεφ Κάμπελ
Είμαστε ποτέ έτοιμοι για τέτοια αλλαγή; Μπορεί, άμα έχουμε υποφέρει πολύ... Άμα ζήσαμε σκληρά, μπορεί να ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη. Τι μας κάνει όμως σκληρούς; Είχα μία πολύ φτωχή γειτόνισσα κάποτε, που ήταν τρυφερή με τα τέσσερα παιδιά της, και λέω δεν μας κάνει η φτώχια σκληρούς. Τα καλούπια ίσως, που "φορέσαμε", είναι τόσο σκληρά που φτάνουμε αδιάφοροι στον πόνο για την ύπαρξη του συνανθρώπου αλλά και τη δική μας τελικά - γιατί μένει απαίδευτη η συνείδησή μας σε άλλη οπτική. Γιατί η τρυφερότητα μαθαίνεται όπως η σκληρότητα. Και είναι τόσο μα τόσο κοντά στην αγάπη που μπορεί να τρομάζουμε...
Με αυτά, θυμήθηκα έναν σοφό μου δάσκαλο, που είπε πως το αντίθετο της αγάπης δεν είναι ο φόβος, ούτε το μίσος, αλλά η αδιαφορία. Επειδή, αν κάποιος αδιαφορεί για την ύπαρξή σου, δεν μπορείς με τίποτα να τον αγγίξεις. Δεν σου δίνει από την προσοχή του τίποτα. Ούτε καν θυμό ή οργή - δεν σου δίνει ενέργεια. Το καταλαβαίνεις αυτό, έτσι δεν είναι; Έτσι, καταλήγω πως σκληρός κι αδιάφορος γίνεται ο άνθρωπος όταν δεν νιώθει αγαπημένος. Δεν είναι δυνατόν να αισθάνεσαι αγαπημένος και να επιτίθεσαι. Ίσα ίσα που τότε ξυπνάει η συμπόνια σου, αγαπάς τον κόσμο και ηρεμείς, φροντίζεσαι, γίνεσαι τρυφερός αληθινά και με τους άλλους!
Ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε
Φυσικά το να αισθανθείς αγαπημένος όσο είσαι παιδί, είναι εργασία των γονιών. Όσο όμως είσαι ενήλικος, είναι δική σου ενσυνείδητη εργασία. Σαν να σμιλεύεις μάρμαρο για να σου δώσει περιστέρι. Και εύκολα, δεν πάει κανείς στο σμίλεμα για ό,τι βρίσκεται βαθύτερα. Ούτε στη στοργή ή τρυφερότητα θα πάει εύκολα, όντας βαρύς από ενοχές. Ας προσέχουνε λοιπόν οι κληρικοί και οι φωτεινοί ας μιλήσουν, να πουν στον άνθρωπο ότι δεν έπαψε να είναι αγαπημένος. Διότι, τιμωρός Θεός - Πατέρας δεν υπάρχει. Μόνο η ενέργεια υπάρχει που μεταμορφώνεται, και έτσι, ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε, και ό,τι πιστεύουμε γίνεται ζωή μας.
Γι αυτό είναι σοφό να εγκαταλείπουμε τρόπους σκληρούς, τη ζωή που σχεδιάστηκε βίαια, για να μάθουμε άλλους - να πιστέψουμε άλλους - για ζωή πιο γλυκιά και ειρηνεμένη. Αν για παράδειγμα, με τη σκληρότητα ή κάποιο βίαιο τρόπο ως τώρα έπαιρνες αυτό που ήθελες, δεν πάει να πει πως αυτό είναι βιώσιμο. Η βία φέρνει βία και το ξέρεις. Άλλο είναι να ζητάς, και άλλο να απαιτείς ή να επαιτείς. Και η ζητιανιά έχει βία.
Έλεγα ξέρω
Μάθαμε να βιάζουμε τη ζωή για να ανταποκρίνεται στα "θέλω" μας. Να ανθίσει γρήγορα, να μεγαλώσει, να είναι "όπως θέλουμε εμείς" πλούσια και υγιής. Για να χωρά στα καλούπια μας, σε ό,τι ορίσαμε ως πλούτο ή υγεία. Ναι, μπορούμε να επιμένουμε για τα "θέλω" μας. Όταν ήμασταν μωρά, και φωνάζαμε, δεν βιάζαμε τίποτα. Κάναμε το μόνο που ξέραμε για να κερδίσουμε φροντίδα, όταν δεν ερχόταν στην ώρα της. Αν είμαστε ενήλικες, ξέρουμε τρόπους να ζητήσουμε, να μας φροντίσουμε, να πάψει να "κραυγάζει" το μέσα μας έξω; Εγώ έλεγα ξέρω, αλλά οι τρόποι που διάλεγα ήταν σκληροί, όπως τους "φόρεσα" από παιδί. Το αποτέλεσμα ήταν να με "βιάζω" και μόνη μου, υπερπροσφέροντάς με προς τα έξω και στερώντας με προς τα μέσα. Σωματικά - με υπερκόπωση και δίαιτες. Συναισθηματικά - με αποσιώπηση και καταπίεση. Νοητικά - με κόλλημα και κριτική. Πνευματικά - με αυτηρότητα, και επίμονη άσκηση. Και όλα, με μία βιασύνη για το αποτέλεσμα!
Σίγουρα όλα με οδήγησαν κάπου. Δεν μετανιώνω σαν να φταίω, και έτσι έφτασα... να το γνωρίζω πως όσο η σκληρότητα τόσο και η τρυφερότητα μαθαίνονται. Ήρθε η ζωή να μου μάθει το αργά, και την άφησα, και την αγάπησα πολύ! Κι ακόμα μου μαθαίνει... σαν καλή δασκάλα. Και μέσα από αυτή την αέναη μάθηση τρυφερότητας και στοργής, επέλεξα και τη δεύτερη εργασία μου· που σε πάει ως την ψυχή σου με τρυφερότητα. Γιατί η ζωή που βιάζεται δεν μένει μαζί μας - δεν είναι δική μας. Ας την αφήσουμε, κοιτώντας αυτήν που περιμένει να ζήσουμε.
Σε έναν κόσμο σκληρότητας, η αλλαγή είτε εκλαμβάνεται ως θετική είτε ως αρνητική, βρίσκεται στα χέρια μας, διαμορφώνει το ταξίδι μας, και επηρεάζει τους γύρω μας. Η παρόρμησή μας να προσκολληθούμε σε ό,τι σχεδιάζαμε, είναι φυσική. Αφήνουμε όμως ακόμα και την αυτοκυριαρχία μας κάποιες φορές, τους κανόνες που μας στήριζαν, και ανοιγόμαστε σε νέες δυνατότητες παρά την αντίσταση. Αγκαλιάζουμε την αλλαγή, καθώς μαθαίνουμε στην τρυφερότητα. Είναι αλήθεια πως η ζωή μας στηρίζει.
Ευαγγελία Σερέτη DDS
Ενεργειακή Θεραπεύτρια, L.a.m. Coach
Minfulness & Compassion Practitioner