Τώρα

Ένα πουλάκι δοκίμασε την ανεμελιά του στο τζάμι

κι η μοίρα μου ζήλεψε που δεν ήταν καλύτερη.

Τώρα οι μέρες χτυπάνε αλλόφρονες σε μαγγανοπήγαδο

μα τα χελιδόνια ξαναστήνουν φωλιά δίχως φόβο.

Και πάλι οι νύχτες δε μέτρησαν τί τόπο πιάνουνε,

πέσαν τα βλέφαρα αδύναμα, κοκκινισμένα στο πάτωμα.

Τώρα τα δόντια σου σγίγγουνε θυμό ανείπωτο.

Είπες, δεν είπες, το αστέρι τρόμαξε - κι άλλο δε γίνεται.

Σώπα ή φύγε, πριν πάρουν φωτιά τα πορτόφυλλα!

Καμιά πυρκαγιά δε θα σώσει τα λόγια σου.

Τώρα ό,τι τρέμει, δε ράγισε, έσπασε.

Κι ήρθαν οι κόρακες στα πεταχτά για να πάρουν μερίδιο.

Ποτέ δε σου είπα πως είσαι χρυσός, αλλά ούτε ασήμι.

Ατσάλι σε ήθελα· ευλύγιστο κι άθραυστο.

Τώρα συμβόλαιο ας κλείσουμε άγραφο·

όταν αρπάζει εμένα η ζωή, εσύ να μερεύεις το θάνατο.

Υ. Γ.

Για να γράψω αυτό το ποίημα, με άγγιξε η θλίψη, και πιο πολύ το δάκρυ που δεν ήθελε να κυλήσει στα μάτια της, καθώς μου μίλαγε μία γυναίκα. Ήτανε πρώτη φορά μες το γάμο της που ένιωσε φόβο.

Κάθε απειλή μπροστά σε παιδί, και ειδικά προς τη μάνα του, είναι απειλή και για κείνο. Αν καταλάβουμε αυτό, θα προσέχουμε τη ζωή που δημιουργήσαμε.