Γιορτάζουμε το "ΟΧΙ"; Θέλει μία ζωή!
Πρώτα τα παιδιά λένε το "όχι" και αργότερα το "ναι",- στα ευφυή παιδιά συμβαίνει το αντίθετο,- είπε για το γιο μου όταν πρωτομίλησε, μία ειδικός. Εμένα, με βρήκα φορές να ξέρω καλά τι δεν θέλω (σαν "όχι" δηλαδή), μα να ψηλαφώ τα ¨ναι" σε δρόμους πίστης ή ενόρασης, όταν τα φυσικά μου μάτια και η σκέψη δύσκολα ξεχώριζαν το ψέμα απ' την αλήθεια. Και όμως, γνώρισα νωρίς το δέος της φουστανέλας όσο και της σημαίας, όταν μου την παρέδιδαν με τα λευκά τα γάντια... Και η ζωή μου αστεία αστεία, εξελίχθηκε παρόμοια.
Με το γάντι
Κοιτώντας γύρω μου ανθρώπους και ζωές, έβλεπα το φυσικό κατέληγε αφύσικο. Και ότι τα μάτια λένε "ναι" σε ότι γυαλίζει έτσι κι αλλιώς, σε ό,τι φαίνεται ασφαλές. Τόσο που το "όχι" μοιάζει άχρηστο, αφού κανένα ερώτημα δεν τίθεται αληθινά. Τα πράγματα στις σχέσεις μας, ανθρώπινες ή κοινωνικές, γίνονται συνήθως με το γάντι - χωρίς να αφήνουν ίχνη. Σαν να συναίνεσε ο καθείς στο τραύμα μας και στην κλοπή μας. Σε κλέβουν μέρα πια, σε τραυματίζουνε αργά, κατ' εξακολούθηση, κι ο θάνατός σου ακόμα ίσως γίνει νούμερο μιας τηλεθέασης.
Μπορεί από μια άποψη πνευματική όλα να τα διάλεξες. Να είναι αλήθεια και η συναίνεση στο τραύμα σου ως πρόκληση κι εξέλιξη ψυχής. Όμως κι αυτό θα 'ταν αλλιώς, άμα η θέληση ήτανε πραγματικά ελεύθερη. Γιατί αν ήτανε, ποια η ανάγκη μας για τόσα "πρέπει" σαν τους πασσάλους, να κρατηθούμε όρθιοι; Σαν τα υποστηλώματα που βάλαν άλλοι, και εμείς καθόμαστε άβουλοι και αδύναμοι... όπως θεριό που το φυλάκισαν μικρό, κι έμαθε φύση του τη φυλακή, χωρίς μια θέληση να φύγει.
Ποια όχι
Γιορτάζουμε το "όχι" σε ό,τι μας τσάκισε τη θέληση. Στο ξεροστάλιασμα για ψίχουλα στοργής και προσοχής, ή για ένα βλέμμα. Στη φυλακή που έγινε συνήθεια φυσική, γιατί την ζούνε οι πολλοί. Σαν ετοιμοπαράδοτοι σε κάθε στρίμωγμα, σ' ένα κουτί του χρόνου, της εικόνας, του ντελίβερι. Ε, "όχι"! Στο κάτω κάτω είναι πολλοί αυτοί που τρων την πίτσα κρύα! Κρύα αλλά καλή. Όχι στο στρίμωγμα για να χωρέσουν όλα!
"Ουκ εν τω πολλώ το ευ" είπαν οι αρχαίοι προγονοί μας, κι όμως ακόμα κάτι κυνηγάμε. "Ο χρόνος είναι ανύπαρκτος" λεν οι φυσικοί μας τώρα, κι όμως ακόμα τρέχουμε. Πώς να χωρέσουνε όλα τα "πρέπει"; Πού πάει το εμείς και πού είναι τα θέλω μας; Πού όλα τα "ναι" και πού τα "όχι" μας τα αλεξίσφαιρα; Σε ποια σιωπή να βρούμε μια παύση για να διαλέξουμε; Σε ποιο κατάλογο ζωής με λέξεις απλές, σε ποιο διάλογο, το πνεύμα μας να μπει και να χωρέσει;
Όχι ξανά
Σώπασε όμως, και ανάσανε. Υπάρχει ακόμα μέρα, υπάρχει φως και στο σούρουπο. Κι εκεί τα χρώματα είναι μαγικά. Ας βρίσκονται κάποιοι που δε μαγεύονται, και λένε βράδιασε σα να τελείωσε η ζωή. Κάποτε κάποιος που κάθονταν δίπλα μου, εκεί που τράκαρα γλιστρώντας σε λάδια του δρόμου, μου είπε με φωνή τετελεσμένου "Εδώ τελείωσε το ταξίδι μας." Πηγαίναμε για Χριστούγεννα στο πατρικό μου. Τα λόγια του ήρθανε σαν καταπέλτης. Έτοιμη να γκρεμιστώ σε θάλασσα βαριών συναισθημάτων. Ε, όχι ξανά! Κανένα ταξίδι δεν τέλειωσε με ένα τέτοιο τρακάρισμα. Το αμάξι σε συνεργείο, εμείς σε λεωφορείο. Όλα τα μπορείς άμα θέλεις. Τα Χριστούγεννα ήταν εκεί!
Όχι στη χειραγώγηση και ας έρχεται με περιτύλιγμα δώρου ή φροντίδας. Όχι στην παραβίαση κι ας έρχεται ντυμένη με ρούχα αγάπης. Επέλεξε τι θα φορέσεις. Όχι ό,τι να 'ναι. Όχι και στο "Ρίξε κάτι από πάνω σου" να μην κρυώσεις από φόβο. Όχι στο φόβο ή στο "Φάε, το έχεις ανάγκη". Όχι στα βάρη. Η αγάπη είναι αέρινη. Κάνε ό,τι ζεσταίνει την καρδιά σου. Αυτό που σ' αρέσει αν νιώσεις κρύο. Κανένας δεν ξέρει ποια είναι η ανάγκη σου καλύτερα. Μπορεί μια αγκαλιά που είναι ανάλαφρη, μπορεί μια γιορτή όπου είσαι ευπρόσδεκτος, να μπεις, να χορέψεις. Μπορεί να περπατήσεις πιο γρήγορα από χαρά για το δρόμο σου, όχι από βιασύνη να φτάσεις κάπου.
Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, η ζωή μας δεν ξέρει από τέλος. Ούτε σούρουπο έχει, ούτε εποχές. Εμείς τις ορίσαμε. Εκείνη είναι σαν Άνοιξη πάντα - σαν ευκαιρία για άνοιγμα. Χτυπάει την πόρτα και όταν βρέχει, και όταν νυχτώνει. Ειδικά στο σκοτάδι, φυσά απαλά να ανοίξουμε. Να πούμε "ναι" σε εκείνη, και "όχι" σε κάθε σκοτάδι. Πολλά τα "ΟΧΙ" για κάθε "ΝΑΙ" στη Ζωή μας.