Έβρισκα αυτό το δέντρο στο ίντερνετ, την ίδια ώρα που άκουγα την πυρκαγιά στη Χαβάη. Συγκλονισμένη ξανά, όπως με όλες τις πυρκαγιές έτσι και με αυτήν, την τόσο μακριά και όμως κοντά μας. Το δέντρο που με αιχμαλώτισε, θυμίζει τις ρίζες μας αλλά και το φως που κουβαλάμε.
Καθένας μας είμαστε σαν αυτό το δέντρο με ρίζες στη γη προαιώνια και ας το αγνοούμε, με φως αιώνιο και πνευματικό που μας φέρνει εδώ. Γη και ουρανός μας ενώνουν. Είμαστε μεταφορείς της ζωής όπως τα δέντρα.
Τα δέντρα επιμένουν
Βλέποντας από τη μια τα αιωνόβια δέντρα να μένουν όρθιοι σκελετοί καμένοι, σαν να επιμένουν να στέκονται ακόμα όμορφα μέσα στη στάχτη και από την άλλη την απόγνωση και το χαμό των ανθρώπων, θα σας φανεί παράξενο μα αναρωτήθηκα για κείνα. Για κείνα που δεν μπορούν να γλιτώσουν, δεν έχουν την ευκαιρία να τρέξουν, μένουν στη θέση τους, και δεν ουρλιάζουν… Για κείνα, τα πιο σιωπηλά πλάσματα του πλανήτη που μόνο καλό προσέφεραν, και νεκρά ακόμα προσφέρουν. Για κείνα που δεν μίλησαν, που δώσαν και δίνουν τα πάντα για μας τους ανθρώπους.
Πώς να ξεχάσω την παρηγοριά της σκιάς τους μέσα στον ήλιο της πέτρας και τον ιδρώτα της δύσκολης μέρας, όταν πεζοπορούσα ή έσκαβα παιδί στο αμπέλι; Τα αγάπησα πολύ τα δέντρα – τα συμπόνεσα, κι εκείνα εμένα. Στον τόπο που μεγάλωσα, λιγοστά μες την ξέρα, το κρύο και το κοκκινόχωμα, επιμέναν να δίνουν μέχρι κι εκείνα να ξεραθούν. Και τώρα που γράφω δακρύζω… Όταν κάποιος μου κόβει κομμάτια τους κλαίω. Όταν χρειάζεται να κόψω κλαδιά, τους μιλάω. Ξέρω ότι ακούνε τον άνθρωπο. Με την ενέργειά τους μας αγκαλιάζουν αθόρυβα.
Τι να γνωρίζαμε
Μακάρι και να μας μιλούσαν τα δέντρα με τρόπο που να τα ακούγαμε όλοι! Να μας μαθαίναν να φτιάχναμε δίκτυα αγάπης και αλληλοστήριξης όπως κάνουν εκείνα κάτω απ’ τη γη μα και πάνω, όπως φιλοξενούν, όπως δίνουν αγόγγυστα.
Σε φεστιβάλ πνευματικής αφύπνισης που συμμετείχα κάποτε, ένας από τους δημιουργούς του «AVATAR» και καλεσμένος ομιλητής, συνέδεσε μπροστά μας φυτά με έναν υπολογιστή, και είδαμε την επικοινωνία τους ολοζώντανα όπως και τα fractals της πνευματικότητας που μας συνδέουν μαζί τους. Υπάρχουν συσκευές για να ακούμε τι εκπέμπουν... (δες εδώ).
Γνωρίζεις εκείνο το παραμύθι που λέγεται "Το δέντρο που έδινε"; Θα βοηθούσε να το γνώριζαν όλοι. Θυμάμαι μια εργασία μου χαρακτικής στη Σχολή Vakalο, με αφορμή το δέντρο αυτού του παραμυθιού που με είχε συγκινήσει. Με συγκίνησε, και κίνησε τότε ένα ακόμα θαύμα για μένα, την μικρή ζωγράφο... Ώστε στην τελική έκθεσή μας, ο διευθυντής της σχολής μου ζήτησε απόσπασμα του έργου μου αυτού, να παραμείνει αν ήθελα στην αρχειοθήκη της σχολής! Το θαύμα είχε γίνει!
Το δέντρο που έδινε και που πάντα θα δίνει ας το προσέξουμε... Ας το αγκαλιάσουμε με όλα τα άλλα αδέρφια του. Ας πενθήσουμε ειλικρινά και για τον χαμό τους. Πάντα το πένθος, άμα το επιτρέψουμε, ελευθερώνει βαθύτερη αγάπη. Και ας θυμόμαστε πως... ένας «κρανίου τόπος» έχει σταυρούς για τον άνθρωπο.
Ευαγγελία Σερέτη