Μη δώσεις ποτέ σου πολλή σημασία στο χρόνο! Όχι όση στα όνειρα! Φτιάξε χρονοδιαγράμματα αλλά, απαγόρεψέ του να σε βιάσει... ούτε καν να σε κυνηγήσει. Και μην πεις ποτέ "είναι αργά", επειδή είσαι άνθρωπος.
Λέμε "Καλή Χρονιά" σαν ορόσημο μιας νέας αρχής για το καλύτερο, μα περιμένουμε κάτι να έρθει απ' έξω. Σαν κάθε χρόνο στην τούρτα μας, λέμε πως σβήνουμε το παρελθόν, μα δεν ανάβουμε ένα κερί να φωτάει το μέλλον. Της θέλησή μας τη φλόγα, για να προχωράμε ελεύθεροι απ' της ιστορίας μας την επανάληψη. Είναι όμως πάντα καιρός να κάνουμε εμείς τη ζωή μας αλλιώς. Γιατί, το να ζούμε εμείς σήμερα δεν είναι τυχαίο.
Η βιασύνη είναι βία.
Και όμως αυτό σου συμβαίνει συνήθως. Μετράς το χρόνο, του ανάβεις κεριά σαν Θεό σε γενέθλια, τον ρωτάς για καινούρια ρυτίδα. Πετιέσαι απ' το κρεβάτι, βιάζομαι λες, και δεν κοιτάς, δεν ακούς, ούτε στέκεσαι για να πάρεις έστω μία ανάσα. Λες και μία ανάσα θα κόστιζε μία περιουσία! Το αστείο είναι ότι "ναι", μια ανάσα είναι τόσο ακριβή που σε σώζει κάποιες φορές, σαν μία μεγάλη περιουσία! Μπορεί να μην μπήκες στο λεωφορείο των εννέα που ήθελες, μα πού το ξέρεις εάν στο επόμενο δεν είναι η αγάπη; Για την ακρίβεια, "όπου η ανάσα σου, εκεί και η αγάπη σου".
Η παρουσία μπορεί να σε γεμίσει.
Λοιπόν; Εσύ τρέχεις ακόμα να προλάβεις το χρόνο μπας και χωρέσεις στο πλαίσιό του; Δεν θα τον φτάσεις γιατί ήδη σε πρόλαβε. Είναι ξοπίσω σου. Γύρνα και κοίταξε! Σαν μία τρύπα είναι αόρατος. Ένα κενό, που θα γέμιζες με την παρουσία σου, εάν τολμούσες να μείνεις λίγο πιο πίσω. Αν έκλεινες λίγο τα αυτιά στις σειρήνες του κέρδους ή και του φόβου, που λένε τρέξε. Μόνο αν στεκόσουν να ακούς πιο συχνά την ανάσα σου. Να στήνεις αυτί σε αυτή που γνωρίζει την κάθε στιγμή σου τι την χρειάζεσαι, θα καταλάβαινες... Ύστερα, όλα θα τα προλάβαινες. Ό,τι στ' αλήθεια έχει αξία και σε γεμίζει. Τι λέω; Δεν θα υπήρχε η λέξη προ-λάβαινες, αφού απλά θα τα λάβαινες, όλα στην ώρα τους!
Η σκληρότητά μας
Η φυλή των ανθρώπων δεν προχωρά όπως είναι ικανή, γιατί διάλεξε έναν σκληρότατο τρόπο εξέλιξης· αυταρχικό και χωρίς απαλότητα. Χωρίς αυτεπίγνωση όλου του φόβου που σπάρθηκε μέσα της, ούτε αποδοχή του "τι την πονά". Χωρίς καν τη γνώση του πώς λειτουργεί ο σπουδαίος εγκέφαλός της! Ώσπου ο άνθρωπος έφτασε άσκοπα σε μία σχεδόν κυνική ηδονή για την οδύνη αυτού του φόβου. Τόσο αλλόκοτη, που κάτι φορές, η μόνη παρηγοριά του είναι ο πόνος του διπλανού του, επειδή και η δυστυχία θέλει παρέα. Και τότε, είτε τρέχει είτε κάθεται, είναι σκληρός σαν μοναχός που όμως δεν έχει ούτε Θεό, ούτε στ' αλήθεια αδερφό.
Τέρμα όμως, ξύπνα!
Έτσι δεν πάει κανείς μας μπροστά. Θυμήσου ότι Κάποιος μας έφερε Αγάπη. Καμία κατάρα δεν κουβαλάς, ούτε αμαρτία! Ό,τι κι αν σου έχουν φυτέψει, εσύ το χωράφι, εσύ ο ιδιοκτήτης! Ξύπνα και φύλα το! Φρόντισε καθεμιά σπιθαμή σου. Κι όποια φορά το θυμάσαι, σκύψε και φίλα το! Γιατί ως τώρα, εκείνο σε έσωσε. Σε γλίτωσε από την τρέλα και την παράνοια που είχε το ύπουλο ψέμα. Κι ύστερα αν θες, άναψε ένα κερί της συγνώμης, και μην πεις είναι αργά για τα όνειρα. Στην ευχή που συχνά τελευταία τη λες, "την υγειά μας να έχουμε", βάλε ψυχή. Γιατί δίχως ψυχή, δίχως όνειρα καμωμένα στην πράξη, υγεία δε γίνεται.
Και αν μπερδεύεσαι με όσα ακούς... σου βρήκα ένα ποίημα ωραίο και απλό, αγαπημένου μας συγγραφέα. Τα λέει όλα. Διάβασε, κι ύστερα πάλι μιλάμε...
Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά» – του Αντώνη Σαμαράκη
Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
κι αν χαμηλά έχεις πέσει
κι αν λύπη τώρα σε τρυγά
κι έχεις βαθιά πονέσει.
Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά
κι έρημος έχεις μείνει
μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
-τ’ ακούς- ό,τι κι αν γίνει.
Μην πεις ποτέ σου αυτές τις δυο
απελπισμένες λέξεις
και αν έμπλεξες με το κακό
και πάλι θα ξεμπλέξεις.
Ποτέ!… ποτέ δεν είναι αργά
πρέπει να το πιστέψεις
και με την πίστη στην καρδιά
Εκείνον να γυρέψεις.
Εκείνον που και το ληστή
μ’ όλα τα κρίματά του
γιατί είχε μια καρδιά πιστή
τον κάλεσε κοντά Του.
«Είναι αργά» λοιπόν μην πεις
ό,τι κι αν σου συμβαίνει
φτάνει να Του προσευχηθείς
κι αμέσως σ’ ανασταίνει.
......................................................................................................................
Comentarios