Όταν γλυκαίνομαι που γαληνεύω μέσα στο χώρο μου, ανοίγει συχνά ένα άσπρο παράθυρο. Κάποτε, έξι χρονών, ήτανε όλο κλειστό. Πόσο το ήθελα να 'σπαγε τότε και γω να το ούρλιαζα, πως ήμουνα μόνη. Μόνη, αβοήθητη, κατατρομαγμένη, πίσω από ένα θεόκλειστο, γερμανικό και τεράστιο παράθυρο, σε κλειδωμένο δωμάτιο δίχως μπαλκόνι.
Αχ, στα άσπρα παράθυρα σκαρφαλώνει η ποίηση! Πόσα μες τη ζωή ξαναβρήκα; Πόσες φορές τα καθάρισα με την τρελλή μου ανάγκη για ασφάλεια; Γερμανία ή Ελλάδα, πόσο μικρή η απόσταση φαίνεται! Εκεί με το χνώτο μου και την κολλημένη μου μύτη στο τζάμι, ως να γυρίσει ο πατέρας. Εδώ με το άζαξ και το ξεσκονόπανο, όλα τα Σάββατα, ως να γυρίσει η μητέρα. Μοιάζαν το ίδιο κλειστά ως την εφηβεία. Ανένδοτα. Και μένα η καρδιά μου η μικρή, να πετά σαν σπουργίτι στο τζάμι τους, να το χτυπάει από άγνοια, κι ύστερα κάπου να κείτεται κάτω στη γη λαβωμένο. Και τι να πεις; Η ελευθερία... είναι δυσβάσταχτο τίμημα όταν γεννιέσαι τυφλά σε φτωχές συνοικίες.
Τώρα από ένα άσπρο παράθυρο μπαίνει η ποίηση. Είναι πάντα ανοιχτό για εκείνη; Ίσως τώρα να είναι διάτρητο;... Μπα! Κάποιος γείτονας είναι φαντάζομαι, που τολμάει να μπει σκαρφαλώνοντας. Σπάει το τζάμι του κι έρχεται δίπλα μου απλά να καθίσει... και γράφει...
Σου το 'χω πει και άλλοτε πως όταν γράφω δε γράφω εγώ. Είναι η σιωπή που στο άσπρο χαρτί μου μιλάει - σαν γείτονας σε αυτιά ευήκοα. Βγαίνει σεργιάνι μου λέει, για μάτια που θέλουνε να τα ξεπλύνει. Και στα δικά μου τα μάτια, κάτι ημέρες σαν σήμερα, φέρνει ψιχάλα...
(Αν θες να δεις την ψιχάλα κάνεις κλικ εδώ... "Ανδρεία χωρίς πανοπλία" )
Ευαγγελία
Υ.Σ.
Κι αν σε ρωτήσουν "Σκαρφαλώνει η ποίηση;" Να πεις ναι, και τα σπάει!