Η θλίψη σου κάθισε διάφανη πάνω στο πέτο δε θέλει να φύγει άμα δεν την προσέξεις. Τα απρόρουχα δεν έβαψε μαύρα αλλά κόκκινα, το δάκρυ που ζήτησε είναι τραγούδι για χόρταση.

Ο φόβος για την άγνωστη πλευρά του εαυτού που λέμε σκοτεινή, και πώς θα μπορούσαμε να συναντήσουμε την αλήθεια της...