Αγαπημένοι μου ήρθα όπως ήρθε κι η Άνοιξη αναμενόμενη κι όμως απρόσμενη· με ένα αγκάθι ανάγκης κατάστηθα και με λουλούδια στο πέτο του κήπου μας.

Αυτό το ποίημα είναι από τη φωτιά που ακόμα ρημάζει τον κόσμο μας.

Κορίτσι στα χέρια μου έκλαψε. Δε θα 'ρθει ο πατέρας της είπε - όχι αληθινά όπως νόμιζε - και ας διάβηκαν τόσες πληγές. Το κορίτσι...

Βάλε κατάσαρκα την αγάπη και σύρε να μου φέρεις αλάτι με νερό. Είναι η φύση του ανθρώπου παράτολμη θέλει από τη γη ουρανό.

Μετριέται η ανδρεία χωρίς πανοπλία... Ανδρεία είναι να αφήνεσαι για τη ζωή, να πας με βροχή σαν σ' ένα θαύμα - βροχή και ζωή είναι μαζί.

Ψίχουλα αγάπης δεν κάνουν στ΄ αλήθεια τραπέζι ζωής. Ζητιανιά ή απαίτηση μοιάζουν. Επαίτης, φασίστας κρυφός, ο αδύναμος τάχα εαυτός· που ...

Στεριά μου είναι οι άνθρωποι· μαζί τους βρίσκω τα βουνά μαζί τους τα περνάω. Μαζί θερίζω θάλασσες μαζεύω και τη θλίψη. Ένα τους χαμόγελο

Μάτια σαν κάρβουνα, καίνε το διάσελο βλέποντας μόνο εκείνο που θέλουν. Δεν έκαναν πρόβα ποτέ τη χαρά και δεν μπορούνε να την φορέσουν.

Κανένα συναίσθημα δεν έκανε τόσο κακό όσο ο φόβος. Κανένα καλύτερο, γι αυτόν γιατρικό, από την τόλμη. Βγάλε το πάπλωμα μητέρα! Φτιάξε καντ

Νύχτα η μέρα, και τ' άστρο που έπεσε σινιάλο ενός άλλου καιρού που είχες πίστη η ομορφιά της καρδιάς σα λουλούδι που άνοιξε

Μπορεί ακόμα να έρχεται μέσα στου τζίτζικα τη φασαρία σε ένα ποτήρι νερό που τελειώνει τη δίψα στη μικρούλα ελιά την κατάφορτη...

Πέρα από τα πέλαγα υπάρχει το μυστικό του μαγεμένου δάσους. Άμα περάσεις την πύλη του, αρχίζεις να λες την αλήθεια ολόκληρη...

Καλοκαίρι που ξάπλωσε πάνω σε τζίτζικα· μα χίλια κοράλλια η σκέψη ανυπόταχτη, ανοίγει φτερά για ν' ανέβει ως το άπειρο.

Τα ψέματα είναι αρκετά να γεμίσουνε μία ζωή με αηδίες. Μα η ρήτρα που πλήρωσες δε σε πηγαίνει πιο πέρα απ' το θάνατο.

Σήμερα, μια μέρα χωρίς βροχή (σαν το ομώνυμο μουσικό απόσπασμα που θα ακούσεις στο βίντεο που ακολουθεί), με συνάντησαν δυο στίχοι πρωινοί..

Κι εσύ, με το άρωμα αυτό, συναισθήματα απόψε θυμήθηκες... Δύο που ξέφυγαν, και όλα στα έφεραν, ασυμμάζευτα. Άστα! Δίχως φράχτες...

Ένα φεγγάρι μικρό, τη γη μου αγγίζει και σήμερα. Γέμισε αποκαΐδια το βουνό μου φεγγάρι. Τι να σου δώσω; Εσύ το ομορφαίνεις απόψε...

Κηρύξαμε στη ζωή μας λιποταξία. Πολύ πριν το κάνει ο ιός. Αυτός λες και ήρθε να στέψει εκείνη βασίλισσα. Εμείς, οι υπήκοοι, τώρα θυμώνουμε;

Φύγε από κει που σε θέλουνε μόνο σαν μία γροθιά στ' αχαμνά εξουσίας. Φύγε από κει που σε τιμούν για αυτό που έκανες, μα όχι για κείνο που...

Κανονικότητα είναι ο ρυθμός που χτυπά στον καθένα, μέσα απ' τις παύσεις που εκείνος χρειάζεται -ψιθυρίζει η ποίηση. Έχω καρπούζι για μ...